Valpartij @ Dolomieten

Helaas ben ik iets eerder terug van vakantie. Het plan was om aankomende donderdag terug te komen, maar zaterdag ben ik hard onderuit gegaan in een afdaling.

Na de beklimming van de Passo di Furcia, begonnen we al snel met de afdaling. Ik liet de beklimming van de Kronplatz links liggen, toen ik hoorde dat het 5 kilometer onverhard klimmen was. Ik had net 2 nieuwe buitenbandjes om mijn wielen, en wilde die deze marteling besparen. Ik reed in 2e positie naar beneden. Het was al na 3 bochten dat het misging. We reden op een bocht af, waarbij een tegemoetkomende auto ons verhinderde de ideale lijn te volgen. Waarschijnlijk waren we zonder deze tegenligger alsnog wel verongelukt, aangezien meerdere mensen binnen de groep, veel moeite hadden met deze bocht. Mario Kramer is ook over de kop geslagen in deze bocht. Ik zag me voorganger (Just) hard in de remmen knijpen, wat weinig zin had. Het was onmogelijk voor hem om de bocht te houden. Hierdoor reed hij recht op een schuin-liggende rotswand in. Ik reed 4 meter achter hem. Ook ik remde, maar kon nauwelijks vaart minderen. Ik voelde me achterwiel wegslippen, waarna ik me achterrem losliet. Er zat voor mij niks ander op dan ook op de rotswand in te sturen. Hortend en stotend reed ik recht op Just af, die inmiddels stil op de stenen zat. Ik knalde recht tegen hem op, waarna ik over de kop sloeg.

Een paar buitelingen later merkte ik alleen maar dat er veel bloed uit me mond/hoofd kwam. Om een lang verhaal kort te maken: In het

ziekenhuis is me tong op 3 plaatsen gehecht. Met mijn 5 gebroken tanden konden ze niks doen, aangezien het weekend was. Afgezien van wat schaafwonden op mijn gezicht mankeer ik verder niet veel dus al met al valt het wel mee. Ik eet/drink nu via een bidon, aangezien ik niet echt goed kan slikken/kauwen. Vandaag naar de tandarts om me tanden te laten fixen. Moet snel weer goed komen denk ik zo.

Over het fietsen in de bergen: Dat was toch wel erg wennen in het begin zeg! Ik was vastbesloten meerdere 'Hushovdjes' te doen. Bij het begin van iedere berg sprintte ik dus als eerste naar boven, om mijn voorsprong te pakken. Maar aangezien die bergen toch altijd langer waren als ik in eerste instantie dacht, blies ik me in het begin meerdere malen op. Het duurde een paar dagen voordat ik leerde zo'n beklimming beter in te delen. Hoogtepunt van de reis was de beklimming van de Monte Zoncolan. Met 39-28 als kleinste verzet, was het een hele uitdaging, maar al zigzaggend kwam ik toch in 1 uur en 6 minuten aan op de top. Ook merkte ik dat ik steeds sterker werd en de continue belasting op de benen beter aankon.

Vanaf maandag 8 augustus begint mijn schema van 8u p/w fietsen + sportschool. Eind deze week zal ik mijn voedingsschema uploaden, welke ook vanaf maandag in zal gaan (als ik dan tenminste weer goed kan eten).