NSK Wielrennen

Zondag 16 oktober stond de laatste koers van het jaar in de planning, het NSK Wielrennen. Wonder boven wonder ging dit evenement toch nog door dit jaar. Eerder zag het ernaar uit dat dit niet meer ging gebeuren.

Het weer was prachtig en ook het aantal deelnemers stond garant voor een mooie wedstrijd. Vanuit Amsterdam reisden ook een paar toeschouwers mee, om de renners te komen aanmoedigen. Hieronder het uitgebreide verslag, geschreven door Mario Kramer.

Wat mijn eigen bevindingen waren:

De eerste paar rondjes gingen eigenlijk best wel lekker. Ik zat voorin het peloton. Ik merkte wel dat het tempo erg hoog lag (we reden samen met de elite-renners) en dat het moeilijk was om de positie voorin te blijven behouden. Maar na een paar rondjes gereden te hebben begon het al te kraken. Er zat een klein hoogteverschil in het parcours (Nedereindse Berg, Utrecht), welke ik steeds moeilijker opkwam. Volgens mij heb ik een paar rondjes in het midden van het peloton gereden, totdat ik de voortdurende belasting op mijn beentjes niet meer aankon. Ik zakte als een baksteen door het peloton. Joost, die de hele wedstrijd al achterin aan het koersen was, vroeg of ik nog kon aanhaken, maar het was op. Ik zag het peloton wegrijden, maar vond onderweg wel een andere treurling waarbij ik aanhaakte. Zelfs bij hem had ik af en toe moeite om het wiel te houden. Ik ga deze situatie niet toewijden aan een energie-tekort, maar feit is wel dat ik na het eten van een gelletje, ineens wegreed bij m'n mede-achterblijver. Ik dacht: "Laat ik er maar het beste van maken en zo lang mogelijk achter het peloton aan rijden, totdat ik wordt ingehaald". Zo geschiedde, waarbij ik na iets van 45km uit de koers werd gehaald.

Waar het nou aan lag? Het is dit seizoen nu 3x gebeurd dat het ineens op was bij mij. Eerste keer was bij de 2 Bruggenronde van Zaandam, waarbij ik gewoon véél te weinig gedronken had tijdens de koers en het bloedje heet was. Ik koerste toen de hele wedstrijd voorin, totdat 3 ronden voor het eind ineens het lichtje uitging en ik af moest stappen. Ik had 't in de Ronde van Warmenhuizen (tof criterium trouwens!), waarbij ik gewoon kut reed & slechte benen had. En als laatste dus tijdens het NSK. Misschien toch te weinig koersen in de benen, na de zomer, om het tot 't einde vol te houden. Ook bleek mijn 'tapering-off'niet helemaal optimaal, met 4 duurtrainingen + een sprintje in de week voorafgaand aan de koers. Allemaal zaken waar ik nog van kan leren, voor volgend jaar.

Hier nog het verslag van Mario Kramer, over de gehele wedstrijd:
NSK een succes met titel voor Joanne Groeneveldt bij de dames zonder licentie

Op een zonovergoten wielerparcours Nedereindse berg nabij Utrecht vond vandaag het NSK plaats.

Om 12:00 was het de beurt aan de heren zonder licentie. Voor SKITS stonden Joost Pijl, Joris Boelens, Guus Heijnen, Marijn Koopman, Hans-Christian van der Werf, Sjoerd van Beelen en Christiaan Grigoleit aan de start. De koers bleef vrij gesloten, ondanks veel onrust. Slechts een aantal renners, waaronder Christiaan en Guus wisten af en toe los te komen, maar grote verschillen bleven uit. Achterin het peloton stond de kraan wel wijd open. De onrust in het peloton resulteerde vooral daar in menig valpartij. Hans-Christiaan, Joost en Joris waren gelukkig geen slachtoffer, maar verloren wel de aansluiting daardoor. Joris wist de aansluiting weer te vinden, voor H-C en Joost was dit niet meer te doen. Marijn hielt zich ondertussen koest in het peloton, hopend op een massasprint. Deze bleek onvermijdelijk en zo bleef het spannend tot de laatste meters. De ijzersterk rijdende Christiaan leek op weg naar een topklassering, totdat een jongen voor hem een klapband kreeg, hij er overheen vloog en zo zijn kansen verkeken zag. Marijn en Guus wisten de streep wel te halen en behaalden een nette 10e en 11e plek. Joris en Sjoerd (die dacht dat hij nog 3 rondjes moest) finishten ook keurig in het peloton.

Bij de dames stonden Anne Jentink, Maaike Buskermolen en Joanne Groeneveldt bij de dames zonder licentie aan de start en Melissa van Neck bij de dames met licentie. De dames startten allen samen en er werd meteen erg had gereden. Dit werd Anne en Maaike fataal en ze moesten het peloton laten gaan. Anne toonde zich een echte bikkel en wist nog vele ronden in haar eentje voor het peloton uit te blijven rijden, alvorens ze gedubbeld werd. Maaike maakte er een soort van ploegentijdrit van met twee andere dames en wist ook nog lang stand te houden. Het peloton denderde ondertussen verder en halverwege de koers bleek het ook voor Melissa iets te hard te gaan. Joanne reed met gemak met de licentiedames mee en hield haar concurrenten goed in de smiezen. Met nog een paar rondes te gaan wist ze zelfs het peloton achter zich te laten met 3 andere dames en zo ontspon zich een spannende finale. Op het laatste klimmetje voor de finish jumpte ze naar een van de andere dames toe die eerder los was gekomen en samen stoomden ze op de finish af. Met schijnbaar gemak liet Joanne de andere dame vervolgens achter zich en kroonde zich zo tot Nederlands Studenten Kampioene.

Tot slot stonden de heren met licentie aan de start, waarbij de eliterijders samen reden met de amateurs/sportklassers. Onze sportklassers Joost Korse, Oisin Bugter, Sven Hoekstra en Hans Peters konden aanvankelijk goed standhouden in het geweld, want snel ging het. Vele ontsnappingspogingen resulteerden in lange ontsnappingen en een zeer hoog tempo in het peloton. Joost zat al meteen in de staart van het peloton, maar wist zich steeds weer terug te knokken als er een gaatje viel en op den duur kon hij zich nog wat naar voren rijden. Hans begon sterk, maar schoof halfweg de koers steeds verder terug in het peloton en moest iets later de rol lossen. Joost volgde enkele rondes later. Oisin en 'Lucifer' Sven wisten zich in hun karakteristieke stijl goed te handhaven in de voorste gelederen. Met name Oisin liet zich veelvuldig op kop zien, maar helaas zat een vluchtpoging er niet in. Twee vooruitgeschoven mannen zouden uiteindelijk om de overwinning strijden, waarna Oisin en Sven keurig in het peloton wisten te finishen. Al met al een geslaagde dag met veel SKITS support met wederom een hoofdrol voor onze ijsbeer (met een eervolle vermelding voor pakdrager Corne Dubelaar, die zich urenlang in het zweet werkte om renners aan te moedigen, publiek te vermaken, publiciteit te pakken en zelfs de speaker in verlegenheid bracht).